Kim Hoorwegs nieuwe album Why don’t you do right? is een eerbetoon aan Peggy Lee.
“Een standard is een kapstok, maar ga er niet aan hangen als een natte jas.”
door: Mariska van der MeijJong is ze nog steeds, maar niet piep meer. Kim Hoorweg stond in 2007 ineens in de schijnwerpers met een gastoptreden bij Trijntje Oosterhuis. Pas veertien jaar en met een contract bij het label Verve, waar ze twee platen uitbracht. De jazzwereld maakte zich zorgen; men sprak van haar als een hertje, gevangen in de schijnwerpers van flinke koplampen.
Kim Hoorweg is intussen achttien en haar hertenogen verraden bravoure.
Vorige week is haar derde album Why don’t you do right?, samen met The Houdini’s, gelanceerd door het Nederlandse label Challenge Records. Hoorweg is trots: “De tijd is voorbij dat ik nog kan teren op de belofte van jong en talentvol.” Dit album mag deze belofte inlossen. Ze klinkt een tikje afstandelijk als jazzzangeressen van weleer zoals Peggy Lee. Hoorwegs album is een hulde aan deze zangeres, die overleed in 2002. “Mijn moeder luisterde altijd naar Black coffee. Een grote inspiratiebron! Bij haar vertolkingen heb je geen lyrics nodig, je snapt vanzelf wat ze zingt.”
Dat de liedjes vaak over diep doorleefde thema’s gaan, ziet Hoorweg niet als een obstakel. “Maakt toch niet uit, ik stort me er gewoon in. En alsof ik niks weet over liefde en verdriet. Ik denk meer dat ik een frisse kijk heb op een liedje als Fever. Ik hoorde een keer een oude man van veertig zeggen over vrouwen dat hij ze niet durft aan te kijken omdat hij toch al weet dat hij ze een keer gaat haten. Dát is pas afgeleefd.”
Het album stond in maar vier uur op plaat. “Het moest lijken op live jazz. Hoewel ik moet zeggen dat ik ook even verbaasd was toen ik na één take te horen kreeg dat het klaar was. Ik dacht dat ik nog in de soundcheck zat.” Voor de opnames hadden Hoorweg en The Houdini’s al getoerd met hetzelfde programma. In februari debuteerde Hoorweg zo met de groep in het volle Bimhuis.
Ook toen zong ze Lover, waar Peggy Lee een hit mee scoorde in de jaren vijftig. Hoorweg grinnikt en vertelt een anekdote. “Peggy Lee ontmoette op een prijsuitreiking Richard Rodgers, de componist van het liedje. Hij zei: ‘I wrote it as a waltz’, helemaal knorrig omdat Peggy Lee het in een vierkwarts zong. Maar die driekwarts is superoubollig.” Hoorweg bedacht zelf dat er nóg wel een tel in de maat bijkon, haar variant is een vijfkwarts. “Ik las de tekst voor mezelf en voelde een heel ander ritme. Het past perfect.”
Haar vader, Erwin Hoorweg en pianist van The Houdini’s, schreef de arrangementen. Ze spelen vaak samen. “Dan improviseer ik een lijntje met een sprong omhoog en pakt hij direct wat andere akkoorden.” Zo verliep ook het repetitieproces. “Je moet de taal van een band leren kennen. Daarom herhalen we elk nummer wel vijftien keer, elke keer met andere improvisaties eroverheen. Zo’n standard is alleen een kapstok. Je moet er niet aan gaan hangen als een natte jas, maar steeds nieuwe ideeën uitproberen. Daarom is jazz zo creatief.”
Hoorweg is er druk mee. Ze was te gast bij Giel Beelen 3FM en vanochtend in The Beat op Radio 6. Dat betekent om 7.15 uur aantreden, optreden, en dan direct door naar school, want ze studeert illustratie. “Maar iedereen werkt mee. Mijn vader, en mijn moeder als manager. Muzikanten als Raul Midón en Fay Claassen van wie ik zoveel leer. En Challenge doet veel voor me. Ik ben gelukkig dat ik nu bij die familie hoor.”
Kim Hoorweg & The Houdini’s, Why don’t you do right?
