Kim Hoorweg & the Houdini’s Met Peggy Lee in het bloedZe was verleidelijk en afstandelijk tegelijk. Peggy Lee bezorgde niet alleen zichzelf, maar ook mannen Fever. Kim Hoorweg en The Houdini’s waren het afgelopen jaar al in de theaters te zien met een tribute aan deze femme fatale die in 2002 overleed. Nu is er het album, Why don’t you do right, wat een zeer soepele geboorte had. Want band en vocalist vullen elkaar perfect aan. Aan tafel met la Hoorweg en producer en trompettist Angelo Verploegen. “We zitten in de juiste versnelling.”
Tekst: Angelique van Os
Foto’s:
Stralend en druk kwebbelend zitten Kim Hoorweg en Angelo Verploegen aan een tafeltje in een Utrechts café. Even bijpraten over de opnamen van het nieuwe album, Why don’t you do right, a tribute to Peggy Lee. De instrumentatie stond er in één dag op. Geen probleem voor de Houdini-mannen, want na een theatertour en bijna vijfentwintig jaar samenspel, kunnen ze zelfs na een half uurtje ouwehoeren volledig geconcentreerd twaalf nummers op de band knallen. Of het nu om een plaat met meester Rudy van Gelder (Headlines, 1992 en Kickin’ in the Frontwindow, 1993)
gaat of om een samenwerkingsproject, als er gepresteerd moet worden staat de zeskoppige formatie (Rolf Delfos (s), Ilja Reijngoud (trb), Erwin Hoorweg (p),Marius Beets (b), Bram Wijland (d) en Angelo Verploegen) paraat. Zo doen ze dat overigens al jaren.
Hoorweg kent het repertoire op haar beurt inmiddels ook op haar duimpje. De zanglessen van voorbeeld Catherine Russell deden haar dusdanig goed, dat ze qua tekstinterpretatie volgens eigen zeggen met sprongen vooruit is gegaan. Ook de samenwerking met Raul Midon, waarmee ze inmiddels al zes eigen stukken heeft geschreven, speelde een grote rol in haar ontwikkeling. Hoezo, ze zou met haar 18 lentes te jong zijn om Peggy Lee te kunnen vertolken? Dit is inmiddels al haar derde album en Lee zit in haar bloed; haar moeder draaide de platen van de afstandelijke verleidster al toen Kim door de huiskamer kroop. En belangrijk detail, Hoorweg geeft er volledig haar eigen draai aan.
Hoe is dat voor een geroutineerde band om met Kim te werken?Verploegen: “Het is heel bijzonder dat Kim zo goed bij The Houdini’s past. We hebben met diverse vocalisten samengewerkt, wat altijd heel spannend is vanwege ons lange collectieve verleden. Voor een ‘buitenstaander’ is het moeilijk om daar tussen te komen. Het is eigenlijk een klef clubje, een familie waarbij we aan bepaalde blikken en halve woorden genoeg hebben om in de grootste hilariteit uit te barsten…”
Hoorweg: “Ja, het zijn een stel lolbroeken bij elkaar hoor!”
Verploegen: “Kim is met ons opgegroeid (haar vader speelt mee). Voor haar hoeven we ons niet in te houden of aan te passen. Ze is gewend aan de complete chaos die wij met elkaar creëren.”
Hoorweg: “Het is een kippenhok, een kippenfabriek zelfs, haha”
Ze is dus one of the guys? “Jazeker, we zijn net een stel bouwvakkers, er vliegen regelmatig grove grappen over tafel. Daar kijkt Kim niet van op en ze past muzikaal ook erg goed bij ons. Daarom vind ik het zo mooi om het nu weer bevestigd te zien in de studio, want het ging super.”
Hoorweg: “Ik heb nog wel een aantal zanglijnen overnieuw gedaan, want ik moet ook de tekst goed neerzetten. Maar alleen in grote bogen, want ik wil dezelfde livesfeer van de band behouden. Als je alles gaat knippen en plakken ben je de live-energie kwijt en dat is juist zo goed gelukt. Ik schrok er een beetje van hoe snel alles ging. Het duurde echt maanden eer mijn vorige plaat (My Recipe for a happy life, 2009) af was. Op een gegeven moment dacht ik dat we aan het soundchecken waren. Toen zei Angelo: Oké, volgende. Toen dacht ik, huh? Haha, het stond er al goed op.”
Wat was voor jullie de grootste uitdaging bij dit project? Hoorweg: “Voor mij was dat om met The Houdini’s te kunnen spelen. Ik ben natuurlijk al bij veel optredens geweest en keek erg tegen ze op. Het is hartstikke leuk dat je opeens met al die mannen op het podium staat. De uitdaging zat in hoe ik goed met die hechte groep kon spelen. Of ik wel goed genoeg zou zijn. Dat kwam allemaal goed en ik voel me helemaal thuis bij de band. Als zangeres moet je goed beseffen dat je met goede muzikanten speelt en die moet je ruimte geven. Ik word er gelukkig van als een band te gek klinkt. Ik wilde heel graag de kracht van The Houdini’s laten zien. “
Maar is dat niet een vanzelfsprekendheid dan, dat band en vocalist elkaar aanvullen? Verploegen: “Ja, dat vinden wij wel, maar helaas gebeurt dat niet altijd.”
Hoorweg: “Er zijn weinig zangeressen echt bezig met instrumentale muziek. De waarde van de individuele solisten wordt vaak onderschat. Terwijl je als vocalist door de kracht van zo’n band alleen maar beter gaat klinken.”
Verploegen: “De meeste zangeressen zijn alleen maar bezig met zangeres zijn in plaats van met samen muziek maken. Dat is het bijzondere aan Kim. Dat geldt ook voor Trijntje Oosterhuis bijvoorbeeld, waarmee we Strange Fruit hebben gedaan. Zij weet ook waar het om draait.”
Hoorweg: “Je bent muzikant, alleen je hebt tekst erbij. Zo zie ik het. Je moet in de band gaan zitten. Er zijn natuurlijk wel genoeg vocalisten die dat doen, maar dat zijn wel de toppers…”
Om nog even terug te komen, Kim je hebt Peggy Lee uitgekozen voor dit project. Je had ook iets anders met The Houdini’s kunnen spelen. Waarom zij?“Ik vind haar een hele bijzondere zangeres. Ik houd heel erg van het vertellend zingen. Peggy Lee had niet echt een sterke stem. Daar was ze zich van bewust en daarom heeft ze een hele aandachtige manier van zingen ontwikkeld, waarbij tekst op de voorgrond ligt. Tevens kon ze goed acteren, zich inleven in haar stukken. Haar liedjes gaan vaak heel ergens anders over dan de lieve titels doen vermoeden. Het was vooral kijken en niet aanraken, dat kon ze perfect koel uitstralen. Ik had zoiets nog nooit gedaan, dus ik ben aan een heel nieuw hoofdstuk begonnen.”
Wat wasvoor jullie de uitdaging, Angelo? “Voor ons was het de uitdaging om alles passend te krijgen met Kim. Maar ja, misschien moet ze maar even naar het toilet gaan, want het was al snel geen uitdaging meer. Dat ging zo vanzelf en gemakkelijk. Het is een waanzinnige natural. Ik maak met haar dingen mee die ik nog niet eerder heb meegemaakt. We hebben trouwens ook een nieuw trio met Erwin erbij: Verploegen, Hoorweg & Hoorweg. Het begon een als een experiment waarbij we heel vrij standards spelen. We moeten verschrikkelijk met de billen bloot, want met deze bezetting ben je heel kwetsbaar. Toen we net begonnen vroeg ik Kim om een lijstje te sturen van toonsoorten. Toen zei ze: ik zing ze gewoon in de toonsoorten waarin ze staan. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, want doorgaans is het transponeren (veranderen van toonsoort).”
Hoorweg: “Als je Monk zingt of een compositie waarbij de sfeer heel bepalend is, dan is het zonde om de toonsoort te veranderen. Dan moet je dat zelf maar oplossen als vocalist vind ik. Het is een uitdaging om dat muzikaal op te lossen. Sommige zangeressen nemen twaalf toonsoorten mee om te checken in welke toonsoort ze het kunnen zingen. Dan maak je je als vocalist zo belangrijk, daar houd ik niet van.“
Angelo, jij produceert de nieuwe plaat en hebt dat in het verleden ook veel gedaan. Wat heb je van Grand master, Rudy van Gelder geleerd? “De wijste les is een hele simpele: zodra je de studio ingaat, moet alles muzikaal voor elkaar zijn. Punt. Wij wisten dat beide keren dat we bij hem waren en dat zorgde voor een hele ontspannen sfeer. Ik denk dat veel muzikanten de studio ingaan zonder dat ze veel samen gespeeld hebben, dat is de omgekeerde wereld. Als je bij Rudy nog dingen moet uitzoeken, dan loopt hij terecht weg, totdat de repetitie erop zit. Wel is het super dat iemand die met zoveel groten der aarde heeft gewerkt, zich volledig in dienst stelt van jouw muziek. Hij heeft geen naam gedropt. Niets. Hij is de bescheidenheid zelve.”
De plaat verschijnt overigens bij Challenge, waar jij Angelo, zo’n tien jaar geleden al voor gewerkt hebt. Een reünie?“Ja zoiets, we hebben elkaar een tijdje uit het oog verloren. Het voelt nu weer vertrouwd. Binnenkort verschijnt ook mijn The Ballad Album, met standards en minder bekende stukken dat ik samen met Marc van Roon, Guus Bakker en Jasper van Hulten heb gemaakt en Hein van der Geyn heeft ondersteund. Daar heb ik overigens bewust de stukken van getransponeerd. Dat is instrumentaal helemaal niet nodig, maar het was een uitdaging om iets anders en moois te maken van die stukken.”
Kim, hoe is het voor jou om met Angelo achter de knoppen te werken? “Heel fijn. Hij maakt goede keuzes, zoals met de soloverdelingen en het neerzetten van de sound. Het gaat bijna vanzelf, dat komt ook doordat we dezelfde visie van muziek hebben.”
Verploegen: “Ja, sorry dat ik het zeg, maar voor iemand van die leeftijd vind ik dat toch wel bijzonder, dat we op dezelfde lijn zitten. Ik vind het ook heel goed dat ze switcht naar de kunstacademie. Kim heeft niet zoveel te zoeken op het conservatorium.”
Hoorweg: “Het is niet dat ik me beter voel en de lessen van Fay zijn te gek, alleen voegt het voor mij niet veel toe. Ik voel me daar niet op m’n plek. Ik ga nu illustratie studeren en heb er veel zin in.”
Dus nog geen verhuizing naar Berklee of the New School in New York? “Ik zou het super vinden om over een paar jaar naar Brooklyn te verhuizen, maar ik zie dat nu niet zitten. Ik zit precies in de juiste versnelling en heb het super naar mijn zin in mijn eigen huisje. Ik ga keihard vooruit, maar ben nog wel 18. Ik neem lekker de tijd.”
Iets anders,The Houdini’s riepen in 2004 het rustiger aan te gaan doen na jaren van touren, maar toen kwam Strange Fruit voorbij. Hoe staat het nu met jullie agenda? Verploegen: “Ja, nog steeds druk, haha. Na het succes van Trijn en de vele VARA Matinees die we gedaan hebben (en nu op youtube te vinden zijn),was de koek een beetje op. Het is zo’n intensieve tijd geweest, dat het goed was dat ieder wat meer zijn eigen weg ging. Nu hebben we een perfecte match met Kim….”
Hoorweg: “Ja, en jullie bestaan 25 jaar!”
Verploegen: “O, ja, natuurlijk. Dus dat gaan we nog vieren met nieuw repertoire.”
Hoorweg: “Dat zal een mooi feestje worden! Nog iets om naar uit te kijken.”
