Drie jaar geleden maakte Kim Hoorweg, vijftien toen, haar debuutalbum ‘Kim is back’, gevuld met liedjes die we kennen van Ella Fitgerald. ,,Dat was de eerste jazzzangeres naar wie ik luisterde”, zegt ze nu. Inmiddels is haar smaak enigszins opgeschoven. Vandaar haar huidige programma, gewijd aan de liedjes die zangeres Peggy Lee bekend heeft gemaakt.
Wat bevalt haar zo aan Peggy Lee (1920-2002), vooral bekend wegens het onderkoelde ‘Fever’? ,,Ze heeft een heel bijzondere expressie. Ze blijft heel dicht bij het origineel, ze houdt het liedje in ere. Ze vertelt het verhaal zonder variaties. Dat zie je niet veel meer bij de huidige generatie jazzvocalisten. Die zijn heel muzikaal allemaal, maar vergeten soms dat je als jazzzangeres één groot voordeel hebt: de tekst. Die houdt Peggy Lee in ere.”
Verwacht van Kim geen slaafse navolgingen, al heeft ze zich, onder andere in New York, ,,heel erg” in de muziek en zang van Peggy Lee verdiept. ,,Dat idee van die minimale variaties neem ik wel mee, maar verder probeer ik mijn eigen sound erin te leggen. Ik zeg natuurlijk niet dat ik het beter doe dan Peggy Lee, maar wel anders.”
Logische volgende vraag is natuurlijk: na Ella en Peggy is misschien Billie Holiday aan de beurt? ,,Haha, nee. Billie Holiday is heel erg inspirerend voor me geweest. Maar om het repertoire van zo iemand, met zo’n eigen stijl, te vertolken, daar wil ik nog wel een paar jaartjes voor hebben.”
Intussen laat Kims tweede cd ‘My recipe for a happy life’ weer een heel ander geluid horen: een stuk hipper, met grooves uit soul, funk en zowaar reggae, en grotendeels zelfgeschreven liedjes ook nog.
,,Ik wil graag laten zien hoe veelzijdig ik ben. Ik vind het heel stom om nu al een keuze te moeten maken. Misschien ben ik over tien jaar wel een technozangeres, of zing ik klassiek. En bovendien: jazz en pop kruipen steeds dichter naar elkaar toe, in pop wordt steeds meer geïmproviseerd en in de jazz hoor je vaak een strakkere, pop-achtige benadering. Die kloof wordt steeds kleiner.”
Zo volgt Kim Hoorweg, die sinds vorig jaar bovendien les heeft op het Rotterdamse conservatorium (,,ik sta nog lang niet aan de top, er valt nog zoveel te leren”), heel slim een tweesporenbeleid: groovende pop van nu en meer gestileerde, tijdloze jazz, al of niet geplukt uit het rijke meer der ‘standards’.
Maar voor haar favoriete standard heeft ze een hele goede reden. ,,’Lush life’ van Billy Strayhorn (die veel met Duke Ellington werkte, red.). Vooral omdat hij nog maar zeventien was toen hij het schreef. Ik krijg zo vaak te horen dat ik veel te jong ben om jazz te zingen. Sommige zure recensenten hadden het zelfs over kinderen-voor-kinderen-jazz. Nou, dikke vinger. Er zijn zo veel jazzgroten uitgejoeld toen ze jong waren, om later, na hun dood, als vernieuwers te worden geëerd. Niet dat ik vernieuwend ben, zeker niet, maar ik maak gewoon de muziek die ik mooi vind. En daar ben ik zeker niet te jong voor.”
Intussen wordt haar carrière in goede banen geleid door haar pianospelende en arrangerende vader Erwin Hoorweg (onder andere in The Houdini’s, die haar begeleiden bij haar Peggy Lee-programma) en haar managende moeder Simone Brinkman. Een jazzminnend nest, waarin Kim gaandeweg een diepe liefde voor die muziek opvatte.
Niet dat dat vanzelf ging. ,,Op de basisschool waren mijn vriendinnetjes bezig met Jody Bernal, en dan komt jij aan met je John Coltrane. Ik snapte die muziek eerst ook niet, al vond ik het altijd heel erg leuk om met mijn vader mee te gaan naar concerten. Gaandeweg leerde ik ervan houden. Maar ja, mijn vader zit ook nog steeds in een leerfase, zegt-ie. Jazz, daar kun je je hele leven in doorleren.”
