Vriendin 35
(1 t/m 7 september 2010)
Aan het woord

Kim:
"Af en toe was het echt: oh ja, school is er ook nog"


“Ik was niet alleen 'artiest', maar ook 'dochter van'”

Al vanaf haar dertiende timmert Kim (17) aan de weg als jazz-zangeres. Daarnaast gaat ze studeren aan het Rotterdamse conservatorium.

[credit] Fotografie: Marjolein Volmer Visagie: Bert Richter Interview: Suzanne Bodegraven


"Qua uiterlijk en innerlijk lijk ik op allebei mijn ouders. Van mijn vader heb ik geleerd dat je altijd je droom moet najagen. Hij is jazzpianist en dat is zeker geen vetpot. Maar een oude auto rijdt ook en als je minder geld verdient maar wel je hart volgt, ben je volgens mij gelukkiger. Van mijn moeder heb ik het zorgzame.

Op mijn dertiende kreeg ik een platencontract en werd het artiestenleven in geslingerd, terwijl ik net van de basisschool kwam. Om me te beschermen, werd mijn moeder mijn manager. Zij haalde de hete kolen voor mij uit het vuur zodat ik kon genieten van het zingen en kon groeien. Dat werkte goed dus hebben we het zo gelaten.

Natuurlijk zijn er wel eens strubbelingen. Ik was niet alleen 'artiest', maar ook 'dochter van'. Ik heb echt wel op het podium gestaan terwijl we net daarvoor ruzie hadden gemaakt over de afwas. Sinds juli woon ik op kamers, dat geeft ons allebei wat meer lucht.Dit jaar heb ik mijn havo Muziek en Dans afgerond. Het was leuk, maar het was zeker geen Fame. Ik moest gewoon havo-vakken volgen. Het laatste jaar voelde als een blok aan mijn been. Ik had het zo druk met optredens en alles wat daarbij komt kijken, dat het af en toe echt was: 'oh ja school is er ook nog.'
Mijn broertje Thomas zit op dezelfde school. Van concurrentiestrijd tussen ons is geen sprake. Hij doet iets totaal anders, meer in de stijl van Jamiroquai. We stimuleren elkaar. Hij helpt me bijvoorbeeld bij het zoeken van samples, beats en effecten.

Voor mijn nieuwe cd My Recipe For a Happy Life heb ik op een na alle nummers zelf geschreven. Ik heb geen heftige jeugd gehad dus mijn nummers gaan over dagelijkse dingen. Voor mij is schrijven geen plotselinge inspiratie. Ik ga er elke dag twee uur voor zitten. Als ik daarna op mijn fiets stap, gaat het in mijn hoofd gewoon door.

Iedereen denkt dat mijn jeugd zo anders is geweest, maar dat valt erg mee. Ik ben misschien sneller volwassen geworden. Ik was me er al jong van bewust dat het niet handig is om op feestjes dronken foto's te maken die vervolgens op Hyves kwamen. Dat hoeft maar een festivaldirecteur te zien en dan gaat het balletje rollen. Voor de rest heb ik ook gewoon vriendinnen en een hekel aan economie. Ik heb heel gave dingen meegemaakt. Van een giga optreden met Trijntje Oosterhuis en het Metropoolorkest tot een intiem concert in een villa zonder versterker tussen het publiek.

In september begin ik met een opleiding aan het Rotterdams conservatorium. Het zal druk worden, maar ik denk dat ik er veel kan leren. Fay Claassen gaat lessen geven. In de zangwereld komt het niet vaak voor dat zulke groten voor de klas staan. Als je goed bent, verdien je met zingen veel meer dan met lesgeven, dus het is vrij uniek dat ze haar hebben weten te strikken. Maar hoe leuk ik school ook vind, voor mij gaat de praktijk voor. Als blijkt dat het niet te combineren valt, kies ik voor mijn carrière. Uiteindelijk leer ik daar het meest van.

Met volwassen worden, ga je ook meer over de toekomst nadenken. Ik ben vanaf mijn dertiende bezig en dus was het vanzelfsprekend dat ik zangeres zou worden. Het laatste jaar heb ik me afgevraagd of ik dat ook daadwerkelijk wil, maar ik word nog steeds heel blij van zingen dus waarom niet?”