Na een te gekke show in Apeldoorn met de Houdini's gebeurde er dit:
Ik had net nog even wat gedronken met iedereen, mijn spulletjes gepakt, en was onderweg naar de auto. Ik liep onderhand ook in mijn dagelijkse kloffie, met mijn koffer in mijn hand en mijn rugzak op (heel logisch) mijn rug. Zomaar uit het niets, komt er iemand aangerend, met een oortje, en zei: "Kim!! Kasper vraagt naar je!".
(Vlak voor de aanvang van mijn voorstelling klopte Kasper van Kooten op mijn deur, en stelde zichzelf voor. Ik wilde nog heel graag even naar hem komen kijken en hij bij mij, maar daar was niks meer van gekomen.)
Dus ik gooi mijn rugzak van mijn rug en laat die trollie voor wat hij is, en ren achter die man aan. Onderweg verlies ik hem bijna uit het oog, (als je wel eens in het Orpheus theater bent geweest weet je misschien dat het daar een doolhof is, vooral backstage...) maar uiteindelijk komen we aangerend in de coulise van de grote zaal (ik speelde in de kleine zaal).
In een paar minuten, sta ik na een heeeeel smooth-rugduwtje naast Kasper van Kooten op het podium, voor 1200 mensen.... En Kasper zegt: "Hee Kim, wil je misschien iets voor ons zingen?", dus ik dacht, "Oke.." en we begonnen een soort van te jammen, over mijn jurkje, en zijn pak, en Apeldoorn, en de nare man op de 1e rij haha.
Daarna vraagt hij "Is je pianist er nog?" dus ik ren als een gek naar achteren om mijn vader op te sporen. En daar kwam hij ook aanrennen en liep mee het podium op. "Willen jullie een liedje voor ons spelen?" vroeg Kasper, dus we zette "I don't care who knows" in.
Wat een te gekke gast is die Kasper!
Hier is het filmpje:
Liefs,
Kim
Klonk hardstikke goed !
BeantwoordenVerwijderenComplimenten.
HG Kees Valkenburg