Kim Hoorweg: ‘Jazz is geen ouwelullenmuziek’
Kim Hoorweg lijkt geboren om te zingen. Ze is amper 18 jaar, heeft twee prima cd’s op zak en toert nu met The Houdini's door Nederland met een eerbetoon aan Peggy Lee. Op 25 februari staat ze daarmee in De Kring in Roosendaal.
Door Willem Jongeneelen
Kim Hoorweg is bezig aan haar eerste jaar van het conservatorium in haar woonplaats Rotterdam. Maar ze is vooral ook heel veel on the road, schrijft en arrangeert veel en treedt ongelooflijk veel op. Ze speelde nog een tijdje cello en een beetje piano, maar het zal toch haar stem zijn waarmee ze de rest van haar leven veel indruk gaat maken. Kim: ,,Muziek was een logische keuze, al weet ik helemaal nog niet of ik dit mijn hele leven blijf doen. Muziek speelde wel altijd al een heel grote rol in mijn leven. Mijn moeder is muziektherapeute en haalt mensen met behulp van muziek uit depressies. Dat is toch geweldig? Ze is zeer muzikaal. Mijn pa is pianist en broer zingt en speelt piano. En ik, ik zing al zolang ik me kan herinneren. Dat is begonnen met liedjes uit de Top 40. Pa begeleidde me dan op zijn piano. Ik pakte dingen snel op, vond het leuk, ging zangles nemen en werd lid van een zangclubje.” Dat zingen ontwikkelde zich razendsnel. Op haar 14e had ze al haar eerste eigen cd (Kim Is Back, met covers van Ella Fitzgerald) en stond ze al op North Sea Jazz. Kim: ,,Dat is jong, inderdaad. Maar het kan jonger. Candy Dulfer was 12 toen ze er voor de eerste keer stond.”
Kim Hoorweg krijgt door haar muzikale voorkeuren al snel het label van jazz zangeres opgespeld, maar zelf ziet ze dat toch net even anders. ,,Als mensen onbevangen luisteren, zouden ze me ook wel in andere hokjes kunnen stoppen. Het is voor mij eigenlijk niet heel verschillend, jazz, latin, pop, soul of funk. Ik vind iets mooi om te zingen en kijk dan later wel welk labeltje er aangehangen kan worden. Jazz associeer ik in ieder geval zeker niet met ouwelullenmuziek. Ik ben er mee opgegroeid, mijn pa speelt het en onze platenkast staat er mee vol. Als je je als zangeres in jazz wil verdiepen, dan kom je automatisch uit bij Peggy Lee. Ze is een van de grootste zangeressen uit de vorige eeuw, maar speelt nog altijd een grote rol in de hedendaagse muziek, net als Sarah Vaughan, Billy Holiday en Ella Fitzgerald. Peggy Lee is zo bijzonder, omdat ze haar teksten voordraagt. Je krijgt het hele verhaal voorgelegd alsof ze je dat persoonlijk thuis in je woonkamer, tijdens de koffie, komt vertellen. Het klinkt allemaal heel natuurlijk, dat maakt het zo speciaal. Zingen is natuurlijk een verhaal vertellen. Je moet het iedere keer weer spannend maken, alsof je niet weet wat het einde van het verhaal is. Als zangeres ben je dus ook een beetje actrice. Maar je hoeft om iets goed te vertolken niet perse de persoon te zijn die het allemaal zelf heeft meegemaakt. Als zangeres ben je de alwetende verteller, zo zie ik dat. Ik ben heel jong en heb niet het leven achter de rug van Billy Holiday. Maar daar draait het volgens mij niet om. Je moet je kunnen identificeren met de inhoud. Je moet weten waar het om draait: het hart en de ziel van een song kunnen duiden, het juiste lijntje opzoeken en de balans vinden tussen gevoel en boven dat gevoel staan.”
De techniek, timing en intonatie van Kim Hoorweg is verbluffend. Bovendien is ze uitermate veelzijdig. Op haar 2e cd My Recipe For A Happy Life stonden eigen composities, ze krijgt in Rotterdam lessen van inspiratiebron Fay Claassen op het gebied van improviseren, ze zingt met het bandje Bongomatik een groovy mix van latin, pop en jazz en ze waagt zich begin volgende maand samen met het Magogo Kamerorkest in Tilburg aan een klassiek stuk van Grieg. Op YouTube is een filmpje uit 2009 te zien van Kim Hoorweg waar ze in een vol café (Het Verkadehuis in Roosendaal) aan een Nederlandse vertaling (van Lennaert Nijgh) van Les Vieux Amants van Jacques Brel zingt: Liefde Van Later. Bloedstollend mooi. Kim: ,,Dank je. Ja, het café was heel erg stil. Ze durfden er geen van allen doorheen te praten. Dat was een mooi moment en dat is precies wat ik bedoel met het feit dat ik niet alleen dat jazzstempeltje opgedrukt wil krijgen. Kijk, als je Bebop zegt, dan zeg je Charlie Parker. Als je goed kunt zingen, hoef je niet alleen of jazz, of pop te zingen. Ken je die Tribute To Johnny Cash door Norah Jones? Je hoort haar in het nummer, niet het feit dat het van Johnny Cash was. Ze is niet bezig met een stijltje, ze is alleen maar bezig met dat mooie liedje.”
Met haar vader Erwin Hoorweg en de andere Houdini’s toert ze momenteel door Nederland met de voorstelling Fever, vol songs van Peggy Lee. Die arrangeerde ze opnieuw, samen met haar vader. Dat werkt goed, want al blijft er altijd die speciale vader/dochterrelatie, als ze samen werken telt alleen het proces. ,,Het is alleen handig dat je elkaar goed aanvult en elkaars zwakke punten kent. Ik zocht louter songs die ik mooi vond en bij me pasten. Klassiekers als Black Coffee en Is That All There Is zitten daar niet tussen. Die vond ik teveel bij haar passen. Daar had ik niets meer aan toe te voegen. Ik doe alleen songs waar ik mezelf aan kan spiegelen. Met mijn sausje er overheen. Dat werkt, omdat ik bewust en onbewust ongelooflijk door haar beïnvloed ben. Dat is in alles terug te horen, ook al hebben de nummers meer groove en bezitten ze extra veel blazers. Ik ben supertrots op het eindresultaat!”
Kim Hoorweg & De Houdini’s met Fever – A Tribute To Peggy Lee op 25 februari in De Kring in Roosendaal. Later nog te zien op 2 april in De Maagd in Bergen op Zoom. Kim Hoorweg & Magogo Kamerorkest op 10 maart in De Concertzaal in Tilburg. Meer info en data op www.kimhoorweg.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten